دشمن دون گر نگفتی حال من

خود به گفتی چشم مالامال من

هر شبی از چرخ نیلی بگذرد

نالهای این تن چون نال من

حال من چون خال مشکین تیره شد

در فراق یار مشکین خال من

کاشکی! آن روی فرخ می نمود

تا ازو فرخنده گشتی فال من

روز عمرم شب شد و پیدا نگشت

روز این شبهای همچون سال من

بر دل ریشم دلیلی روشنست

راستی را پشت همچون سال من

مرغ او بودم، چرا برمی تپم؟

گر نزد تیر بلا بر بال من؟

کاشکی!دستم به مالی می رسید

کز برای دوست گشتی مال من

وه! که روز اوحدی بی روی دوست

شد سیه چون نامهٔ اعمال من